Το πάθος της ορατότητας

Όταν έκανα το gay & lesbian radio show, είχα προσπαθήσει να καλέσω μια επώνυμη Ελληνίδα διάσημη τραγουδίστρια που οι φήμες και η ζωή, την ήθελαν λεσβία αλλά η ίδια το κράταγε επτασφράγιστο μυστικό.

Η εν λόγω τραγουδίστρια μου αρνήθηκε γιατί δεν καταλάβαινε γιατί να υπάρχουν gay & lesbian εκπομπές, μπαρ, φεστιβάλ κλπ. Αυτό ήταν η αφορμή να ανταλλάξουμε καμία δεκαριά emails, μέχρι που τουλάχιστον, την έφτασα στο σημείο να στεγνώσει από επιχειρήματα και να προτάξει μια σκέτη, ωμή, άρνηση ολοδικία της, ήταν η άρνηση της ταυτότητας της, ήταν η άρνηση του εαυτού της.

Τόσα πολλά χρόνια μετά, 16 χρόνια, ακόμα υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που βουίζει στο κεφάλι του η απορία, γιατί να υπάρχει λοατκι σκηνή, φεστιβάλ κλπ. Βασικά είναι σαν να αναρωτιόνται γιατί να υπάρχει ορατότητα, γιατί περί αυτού επρόκειτο.

Θυμάμαι η μαμά μου, ξεπερνώντας την μεγάλη της αρχική άρνηση για εμένα, προχώρησε γοργά στο δεύτερο στάδιο «μα είναι ανάγκη να το λες, πόσοι επώνυμοι είναι και το κρύβουν, κάνε ότι κάνεις αλλά μην το διατυμπανίζεις». Για εκείνη (και πολύ ακόμα κόσμο) τα λεσβιακα παρτυ που έκανα, το queer film festival που ξεκίνησα το 2007, ήταν διατυμπανισμός και ναι, κατά ένα τρόπο ήταν, εγώ όμως το ονόμαζα ορατότητα. Η δική μου άποψη ήταν ότι αν δεν με βλέπουν, αν είμαι αόρατη δεν μπορώ να διεκδικώ και κυρίως δεν μπορώ να υπάρχω ισότιμα.

Πόσες ακόμα ετεροφυλόφιλες ταινίες θα έβλεπα και για πόσο ο κινηματογράφος θα οριζόταν μόνο από στρέιτ αφηγήσεις, που είναι η εικόνα μου, οι έρωτες μου, η ζωή μου αποτυπωμένη στην οθόνη, σε εικόνες, σε βιβλία, σε κουλτούρα, που είναι η ιστορία μου, που είμαι εγώ ως διαφορετικό άτομο σε έναν κόσμο που με έκρυβε και με εκτόπιζε.

Αν σέβομαι τον εαυτό μου δεν θα μείνω κρυφή, είπα μέσα μου. Έτσι τόλμησα να δημιουργήσω, να βάλω το λιθαράκι μου στην ορατότητα της εικόνα μου. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν χιλιάδες εικόνες σαν την δική μου κι τις «προκαλούσα» να φανούν. Το πάθος είναι αυτό που έχει αλλάξει τα πράγματα, αυτό δημιουργεί κινήματα.

Αν παρακολουθήσεις από κοντά, την ιστορία θα δεις ότι σε κάθε χρονική περίοδο εμφανίζονται ανεξάρτητοι άνθρωποι που με προσωπική τους πρωτοβουλία και κόπο, ορμάνε μπροστά και αλλάζουν τα πράγματα και σκορπίζουν πνοή αγώνα.

Άνθρωποι που δεν βολεύονται, άνθρωποι που δεν αρπάζουν ευκαιρίες, αλλά τις δημιουργούν, άνθρωποι που ονειρεύονται με τα ματιά ξύπνια. Όλη η ιστορία του queer κινήματος ξεκινά με πρωτοβουλίες ανθρώπων που με πάθος δημιουργούνε φεστιβάλ, περιοδικά, οργανώσεις, συγκεντρώσεις και συσπειρώνουν κόσμο.

Μια προσωπική ανάγκη ξεπηδά με πάθος και μεταμορφώνεται σε μαζική πολιτική πράξη και η πόλη, ο τόπος, ο κόσμος μας, αλλάζει. Έτσι έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται πράγματα που πρέπει αλληλέγγυα να τα αγκαλιάζουμε και να γινόμαστε κομμάτι τους και να εισπνέουν με δύναμη το πάθος τους και να το ξανά φυσάμε έξω για να το μοιράζουμε με ορμή και σε άλλους.

Καλό QueerFestival Ξάνθη, θα είμαστε εκεί!

MariaCyber