Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά εάν δεν σεβαστούμε το αιδοίο

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO στις 19 Απρ 2019
https://www.lifo.gr/lgbtqi/maria-cyber-katsikadakoy-den-mporoyme-na-pame-mprosta-ean-den-sebastoyme-aidoio

Η μάνα μου με λέει «διάβολο». Ήμουν πάρα πολύ ζωηρό παιδί, δεν μπορούσα να καθίσω σε ένα σημείο.

Έχω δέσει τον σκύλο πάνω στο πατίνι κι έχω φύγει από την τζαμαρία γιατί δεν με άφηναν να βγω στη βεράντα. Έχω περάσει μέσα από το τζάμι κανονικά, με όλα τα γυαλιά στη μούρη. Και ήμουν σαν αγοράκι εντελώς, κανένας δεν καταλάβαινε ότι είμαι κοριτσάκι.

Στα τεσσεράμισι με είχε αρπάξει ένα ζευγάρι στην παραλία και ούρλιαζα, πήγαν να μου βγάλουν το κάτω μέρος του μαγιό για να δουν αν είμαι αγοράκι ή κοριτσάκι.

Η πιο έντονη παιδική μου ανάμνηση είναι αυτή και ότι ο μπαμπάς μου ήταν πολύ βίαιος, «τρόμος». Αυτόν τον θυμό τον κουβαλάω ακόμα.

• Ξέρω ότι είμαι λεσβία από τα 15. Δεν μου δυσκόλεψε όμως καθόλου τη ζωή, αντιθέτως χάρηκα που το ανακάλυψα και ήθελα να το μάθουν όλοι και να το αποδεχτούν. Έπρεπε να βρω οπωσδήποτε μια άλλη γυναίκα για να φιλήσω.

Μια μέρα που περπατάγαμε με τη μάνα μου στη Χαροκόπου, είδα στο περίπτερο ένα περιοδικό που έγραφε στο εξώφυλλο για την ομοφυλόφιλη επιθυμία, το «Αμφί», και με το που πάμε ένα τετράγωνο παρακάτω της λέω «δώσε μου λεφτά να αγοράσω ένα κόμικ». Μου τα έδωσε μετά από μεγάλη φασαρία, γιατί οι γονείς μου είχαν χωρίσει και ήμασταν δύσκολα οικονομικά.

Το πάω στο δωμάτιό μου τρέμοντας από συγκίνηση, το ξεφυλλίζω, και ήταν όλο άντρες, πέη, δεν είχε τίποτα για λεσβίες. Βλέπω όμως σε μια σελίδα να γράφει «συνάντηση λεσβιακής ομάδας» και λέω «θα πάω».

Δεν τρώω τίποτα στο κυλικείο, μαζεύω τα λεφτά –Τετάρτη ήταν, θυμάμαι– και πάω μόνη μου στην Αθήνα, στην οδό Ζαλόγγου, σε ένα υπόγειο.

Περίμενα να βρω ένα κορίτσι να φιλήσω και με το που σκάνε τα πρώτα πόδια περιμένω να δω τα πρόσωπα. Απογοητεύτηκα, γιατί δεν είχαν καμία σχέση με τα κοριτσάκια στο σχολείο. Φυσικά, έμεινα και σιγά-σιγά άρχισα να γνωρίζομαι με τον λεσβιακό χώρο από το ΑΚΟΕ, οπότε άρχισα να βγαίνω.

Μια φορά πήρα και τη μάνα μου στο ΑΚΟΕ. Αυτή φρίκαρε, πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπε: «Νίκο, το παιδί έχει μπλέξει». Εκείνος ήρθε και μ’ έδερνε για πέντε ώρες, από την Καλλιθέα μέχρι Αγία Παρασκευή. Με έσπασε στο ξύλο, αλλά εγώ το βιολί μου.

Εν τω μεταξύ, είχα κολλήσει αφίσες του ΑΚΟΕ παντού στο δωμάτιό μου και από τα νεύρα μου κόλλησα και έξω από την πόρτα, να τη βλέπουν όσοι έρχονται στο σπίτι. Δεν το έβαζα κάτω με την καμία.

Είμαστε στο 2019 και οι τρανς άντρες δεν μπορούν να πάνε στον γυναικολόγο γιατί δεν αισθάνονται άνετα, αφού οι γυναικολόγοι δεν είναι εκπαιδευμένοι σε θέματα ταυτότητας φύλου. Δεν ανοίγουμε αυτά τα ζητήματα, δεν τα κουβεντιάζουμε, κι αυτό με ενοχλεί πολύ.

• Η γνωριμία μου με μια Γερμανίδα, την Πέτρα ή Τεν Τεν, μου άλλαξε τη ζωή. Τη γνώρισα στην Ερεσό και στα 21 πήγα στο Βερολίνο. Ήταν hardcore φεμινίστρια, λεσβία, ακτιβίστρια. Από εκείνη έμαθα για την ανακύκλωση π.χ., δεν είχα ιδέα μέχρι τότε.

Έμαθα πολλά πράγματα στο Βερολίνο και όταν γύρισα άρχισα να κάνω τα λεσβιακά πάρτι με ξένη μουσική, γιατί μέχρι τότε τα λεσβιάδικα εδώ έπαιζαν μόνο ελληνικά.

Αυτό εμένα μου έσκιζε την ψυχή, γιατί έπρεπε να πάω στην πλατεία να ακούσω μουσική και μετά να πάω στα λεσβιάδικα για να γνωρίσω κοπέλες.

Έτσι ξεκίνησα τα cyber-dykes πάρτι, από αυτή την ανάγκη για έναν χώρο με λεσβίες και καλή μουσική. Η επαφή με το εξωτερικό σε αλλάζει πολύ.

Φαντάσου ότι ο πατέρας μου έμενε στις Βρυξέλλες και κάποια στιγμή με ρώτησε: «Έχεις κοπέλα; Ε, φέρ’ την το βράδυ να φάμε!».

Ήμουν 25 χρονών – έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για το αποδεχτεί. Δεν ξέρω αν θα άλλαζε αν είχε μείνει στην Ελλάδα, γιατί είναι και Μανιάτης, σκληροπυρηνικός.

• Και το φεστιβάλ, το Outview, το ξεκίνησα από ανάγκη, επειδή πήγαινα έξω, έβλεπα τι γινόταν και έλεγα: «Εδώ γιατί δεν κάνουμε κάτι gay και lesbian, ρε παιδιά;». Ό,τι έχω κάνει είναι επειδή το είδα και μου άρεσε και είπα «το θέλω κι εγώ».

Από άποψη καλεσμένων και προγράμματος είναι το τρίτο μεγαλύτερο φεστιβάλ στην Αθήνα και το πρόγραμμα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα άλλο ευρωπαϊκό.

• Είμαι στη χειρότερη οικονομική κατάσταση που έχω υπάρξει, είμαι ανασφάλιστη εδώ και δύο χρόνια. Έχω κλείσει τα μπλοκάκια επειδή δεν μπορούσα να πληρώνω κάθε μήνα.

Ζω σε μία σχιζοφρένεια γιατί, από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αρκετά πράγματα για τα LGBT δικαιώματα. Όντως σηκώνουν τα τηλέφωνα και απαντάνε, η νομαρχία βοηθάει, πήραμε ΕΣΠΑ. Πού να το φανταζόσουν παλιότερα ότι θα υπήρχε στήριξη για να γίνει κάτι που είναι gay και lesbian;

Από τη μια έχουν καλυτερέψει κάποια πράγματα, αλλά, από την άλλη, έχοντας τον διαβήτη απειλητικά πάνω από το κεφάλι μου, αισθάνομαι ότι το κράτος πρόνοιας έχει πιάσει πάτο.

Πριν μου «σκάσει» ο διαβήτης και μπω στην κατηγορία που λέμε «χρόνια νοσήματα», δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει στην Υγεία, με τους ΑμεΑ, γιατί όποιος δεν έχει στην οικογένειά του ή στον κοντινό του κύκλο κάποιον ασθενή, δεν ενδιαφέρεται ούτε καταλαβαίνει την κατάσταση στα νοσοκομεία. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο όσα τους αφορούν.

• Ό,τι κάνω είναι η ταυτότητά μου, και στον διαβήτη έκανα όπως τότε που κατάλαβα ότι ήμουν λεσβία και έψαχνα να βρω κι άλλες λεσβίες.

Άρχισα να ψάχνω να βρω κι άλλους διαβητικούς και έπαθα μεγάλο σοκ από αυτά που ανακάλυπτα στη διαβητική κοινότητα.

Εγώ, που προέρχομαι από τον gay χώρο, τα πάρτι, το porn festival, πολιτικά και ιδεολογικά events, ξαφνικά βλέπω ένα κομμάτι αδιανόητα ετεροκανονικό και αδιανόητα συντηρητικό. Το πιο τρομερό ήταν ότι δεν είχε καθόλου ορατότητα.

Εκεί ήταν που ανακάλυψα ότι έχει πετύχει το gay κίνημα, γιατί στον διαβήτη ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, σε κάτι που δεν σε στιγματίζει και μπορείς να το πεις στους γονείς σου.

Ξέρεις πόσους gay φίλους είχα που ήταν διαβητικοί και δεν το έλεγαν; Ήξερα πώς έκαναν σεξ, για τις σχέσεις τους, ήξερα τα πάντα γι’ αυτούς και δεν ήξερα ότι είχαν διαβήτη, το έκρυβαν. Λειτούργησα όπως και για να αποκτήσουν ορατότητα οι λεσβίες, με τα cyber-dykes πάρτι κ.λπ.

Έκανα το glykouli.gr και εκδηλώσεις για να φανούμε, γιατί δεν είναι αστείο. Μπήκα σε ένα σουβλατζίδικο στα Πετράλωνα με κρίση υπογλυκαιμίας και ο τύπος με πέταξε έξω γιατί νόμιζε ότι είμαι πρεζάκι. Δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και ευτυχώς άρπαξα μια πορτοκαλάδα για να συνέλθω.

Είσαι στον δρόμο σε κρίση, λες «δώστε μου κάτι» και δεν αντιδράει κανείς. Κι εκείνη τη στιγμή, αν δεν έχεις κάτι γλυκό πάνω σου, μπορείς να πεθάνεις.

Αν κόψεις την ινσουλίνη στους διαβητικούς, έχουν το πολύ 48 ώρες ζωής. Φεύγεις και μέσα στον ύπνο σου, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Απλώς δεν ξαναξυπνάς.

Φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη μου, πρέπει συνέχεια να κάνεις πάρα πολλά μαθηματικά, να μετράς, είναι φρικτό να πρέπει να ζεις με αυτό το πράγμα και αν δεν σου τύχει δεν το καταλαβαίνεις, δεν το καταλαβαίνει κανείς.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο καρκίνος. Γίνεται της κακομοίρας με τον καρκίνο γύρω μας. Ξεκίνησα το φεστιβάλ και στον κύκλο μου διαγνώστηκαν τρία άτομα κοντά στην ηλικία μου, που τώρα είναι στις χημειοθεραπείες.

Νιώθω λες και είμαι στην ουρά και περιμένω την ώρα μου. Καπνίζω, πίνω, δεν αθλούμαι, έχω όλους τους παράγοντες εναντίον μου, συν το ότι ο διαβήτης δίνει πιθανότητα 25% παραπάνω για εμφάνιση καρκίνου του στήθους στις γυναίκες.

Και δεν καταλαβαίνω καθόλου την κακία και τη χαιρεκακία του κόσμου. Όλοι αυτοί δεν σκέφτονται ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αντί να εκτιμήσουν τον ήλιο ή ακόμα και τη βροχή, σπαταλιούνται στην κακία.

Το πιο πολύτιμο πράγμα που υπάρχει είναι η υγεία, και τρελαίνομαι που δεν το σκέφτονται. Πρέπει να τους συμβεί κάτι για να το συνειδητοποιήσουν. Με θυμώνει πολύ όταν οι άνθρωποι δεν σέβονται την υγεία και δεν έχουν συμπόνια.

• Σκέφτομαι τώρα κάποια πράγματα που έκανα στα 19 και λέω: «Θεέ μου, τι έκανα;». Έκλεινα τα μάτια μου για να δω πόση ώρα μπορώ να οδηγήσω με κλειστά τα μάτια τη μηχανή. Έβαζα χρονόμετρο και υπολόγιζα πόσο θα αυξήσω την ταχύτητα. Σήμερα το λέω και ανατριχιάζω ολόκληρη.

• Δεν αντέχω το ψέμα και την αδικία, με τρελαίνουν. Αφού κάνω ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσω αυτό που παθαίνω όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την αδικία.

Έχω υποστεί αδικία σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, τον φθόνο που αισθάνονται οι άνθρωποι όταν δημιουργείς πράγματα.

• Είμαι 49 ετών και βρίσκομαι στην κλιμακτήριο, ο συνδυασμός της με τον διαβήτη σε ξετινάζει συχνά. Μου φαίνεται αδιανόητο που έχουμε κατακτήσει τόσα πράγματα αλλά ακόμα οι γυναίκες στην κλιμακτήριο θεωρούνται υστερικές.

Αυτό το θεωρώ τρομερή αδικία, όπως θεωρώ τρομερή αδικία αυτό που συμβαίνει στη χώρα με τους ανθρώπους που έχουν χρόνια νοσήματα ή νόσους απειλητικές για τη ζωή και δεν υπάρχει καμία φροντίδα γι’ αυτούς.

Όλο το βάρος πέφτει στην οικογένεια, αν υπάρχει. Γιατί όσοι δεν έχουν οικογένεια και είναι μόνοι τους είναι σε τραγική κατάσταση.

• Τα τελευταία χρόνια ο ακτιβισμός είναι για μένα πολύ σημαντικός όσον αφορά θέματα υγείας, γι’ αυτό στο περσινό Outview έκανα αφιέρωμα στο hospice care και στο φετινό ένα πολύ δυνατό πάνελ για τη φωνή των ΑμεΑ.

Με πονάει πάρα πολύ η αδικία σε βάρος των ασθενών. Επειδή ταξιδεύω συχνά στη Νορβηγία τα τελευταία χρόνια, βλέπω τις τεράστιες διαφορές στη φροντίδα των ασθενών.

Επίσης, με θυμώνει που στην Ελλάδα οι γιατροί θεωρούνται θεοί και που εκπαιδεύονται να μη βάζουν πρώτα τον ασθενή αλλά την ασθένεια. Χειρουργούν ανθρώπους που είναι έτοιμοι να φύγουν από τη ζωή και τους ταλαιπωρούν φρικτά.

Όπως τιμούμε τη ζωή, έτσι πρέπει να τιμούμε και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα φύγει ένας άνθρωπος.

• Η διαπλοκή στην Ελλάδα στον χώρο της Υγείας είναι τεράστια. Σκέψου το εξής αδιανόητο: για να αθληθείς στην πισίνα σού ζητάνε χαρτί από δύο γιατρούς, δίνεις 20 ευρώ, δεν σε εξετάζουν καν, σου δίνουν τα χαρτιά, τα δίνεις στην πισίνα και ισχύουν για έναν χρόνο.

Αυτό γίνεται μόνο στην Ελλάδα, πουθενά αλλού στον κόσμο. Λες και στον έναν χρόνο δεν μπορείς να κολλήσεις κάτι. Στην τελική, το όλο θέμα είναι αν γίνεται σωστά η συντήρηση της πισίνας. Και ξέρεις γιατί γίνεται αυτό; Για την αποποίηση της ευθύνης.

• Θεωρώ ότι τα πράγματα προχωράνε με κάποια ταχύτητα, αλλά κάποια βασικά από τα κάτω δεν τα έχουμε λύσει ακόμα. Κι ένα από αυτά είναι η ισοτιμία του μουνιού στην ορατότητα, όποιο σώμα και να το κουβαλάει.

Δεν υπάρχει ορατότητα, γι’ αυτό είχα κάνει και μια ταινία μικρού μήκους και είχα γράψει «η performance του μουνιού», κάτι που δεν έχει στην πραγματικότητα. Δεν καταλαβαίνεις αν καύλωσε, αν έχυσε, σε ρωτάνε: «Καλά ήταν; Πώς ήταν;». Δεν ξέρει ο άλλος τίποτα, μπορεί και να έχεις προσποιηθεί.

Ενώ το πέος έχει ένα δικό του performance ορατό, κάνει statement και σ’ το δηλώνει, το μουνί είναι πολύ σιωπηλό. Και πιστεύω ότι, γενικά, δεν σέβονται το αιδοίο. Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά εάν δεν έχει την ίδια ορατότητα.

Είμαστε στο 2019 και οι τρανς άντρες δεν μπορούν να πάνε στον γυναικολόγο γιατί δεν αισθάνονται άνετα, αφού οι γυναικολόγοι δεν είναι εκπαιδευμένοι σε θέματα ταυτότητας φύλου.

Δεν ανοίγουμε αυτά τα ζητήματα, δεν τα κουβεντιάζουμε, κι αυτό με ενοχλεί πολύ. Έχει γίνει αλματώδης πρόοδος σε σχέση με κάποιες διεκδικήσεις, αλλά πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για την ισότητα.

Αυτό που μου έχει μάθει η ζωή είναι να τη λατρεύω. Την αγαπάω, την εκτιμώ και τη σέβομαι και κάθε μέρα που είμαι ζωντανή το θεωρώ ευτυχία. Και δεν χρειάζεται κάποιος να έχει βιώσει την απειλή για να την εκτιμήσει…

• Η ευτυχία υπάρχει στα πιο μικρά πράγματα, στα ελάχιστα. Αυτήν τη στιγμή νιώθω αδιανόητη ευτυχία όταν έχω υπογλυκαιμία και μπορώ να φάω έναν μπακλαβά. Ή όταν περιμένω εξετάσεις και φοβάμαι, αλλά βγαίνουν καλές. Είμαι τρισευτυχισμένη!

• Όταν πεθάνω, θέλω στον τάφο μου να γράφει «I will survive», για τρεις λόγους. Ο ένας είναι γιατί είναι ο μεγαλύτερος gay ύμνος.

Ο δεύτερος, γιατί έχω επιβιώσει από τόσους έρωτες για κοπέλες και, όντως, κάθε φορά που βγαίνω στραπατσαρισμένη από έναν έρωτα και τα καταφέρνω, λέω «επιβίωσα».

Και ο τρίτος είναι γιατί όποιος θα περνάει από τον τάφο μου θα γελάει με το «I will survive». Για μένα, ο έρωτας είναι ζωή και θάνατος.

• Η επίθεση στα Εξάρχεια άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για μένα, με έσκισε, γιατί μου ξέθαψε τα πάντα σχετικά με το ξύλο από την παιδική μου ηλικία.

Φεύγαμε από το Salero και, βλέποντας ότι έξω πάει για σύρραξη, είπαμε «πάμε να φύγουμε». Η φίλη μου η Εριέττα πρόλαβε και μπήκε στο αμάξι και επειδή εγώ ήμουν μακριά, έτρεξα να πάω προς την κρεπερί.

Έτρεχαν, οπότε νόμιζα ότι τους κυνηγούσαν οι μπάτσοι. Και, ξαφνικά, πέφτουν όλοι πάνω μου και αρχίζουν να με χτυπάνε. Εγώ φώναζα «γιατί, ρε παιδιά;».

Έβαλα τα κλάματα, στέγνωσε το στόμα μου και η τελευταία σκηνή που θυμάμαι ήταν που μου έφερε ένας τύπος ένα τραπέζι στο κεφάλι. Έτρεχαν τα αίματα, γιατί μου είχαν ανοίξει το κεφάλι.

Οι άνθρωποι της κρεπερί ήταν αδιανόητα απαθείς, δεν έκαναν τίποτα για να τους σταματήσουν.

• Τι να πεις; Εδώ είδαμε την απόλυτη απάθεια στην περίπτωση του Ζακ και της γυναίκας με το ταξί. Για την ακρίβεια, παρακολουθούμε την κλιμάκωση της απάθειας.

Όταν συνειδητοποίησαν ότι είμαι κοπέλα, με άφησαν. Λένε «δεν είναι αυτός» και φεύγουν. Το μόνο που έλεγα ήταν «Θεέ μου, μη χάσω το μυαλό μου», δηλαδή μην έχω αιμάτωμα. Ήταν θαύμα το πώς δεν έπαθα τίποτα.

Το ίδιο βράδυ άφησαν αναίσθητο έναν πρόσφυγα. Χέστηκα πάνω μου με αυτό που έγινε, έβλεπα συνέχεια εφιάλτες. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω στον δρόμο. Όποιον και να έβλεπα με κουκούλα, έτρεχα.

Έγινε (αυτό με τις κουκούλες) πριν από έναν μήνα με κάτι φιλάθλους Ολλανδούς στο Γκάζι και παρέλυσα. Με βούτηξε η φίλη μου και με πήγε σε EMDR, που είναι ειδικοί ψυχολόγοι για μετατραυματικές εμπειρίες, και αυτό λειτούργησε πολύ καλά. Πάω ακόμα, έχουν βγει πολλά τραύματα στην επιφάνεια.

Δεν ήταν ότι έφαγα ξύλο κι έμεινε εκεί το πράγμα. Άνοιξε ολόκληρο κεφάλαιο στη ζωή μου αυτό το πράγμα.

• Αυτό που μου έχει μάθει η ζωή είναι να τη λατρεύω. Την αγαπάω, την εκτιμώ και τη σέβομαι και κάθε μέρα που είμαι ζωντανή το θεωρώ ευτυχία. Και δεν χρειάζεται κάποιος να έχει βιώσει την απειλή για να την εκτιμήσει…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO