Η ομάδα από τον Ευαγγελισμό

Θέλω παρέα, μου ερχόταν να φωνάξω. Δικιά μου παρέα, να με καταλαβαίνει!

Έχω από χρόνια καταλήξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μοναχικό ον, μπορεί να αυτό-ορίζεται ως προσωπικότητα αλλά περνάει καλύτερα με συντροφιά. Θυμάμαι κάποτε κάτι Γερμανοί φίλοι μου που μου είχαν πει «εσείς οι Έλληνες δεν χρειάζεστε ψυχανάλυση γιατί έχετε ο ένας τον άλλον» και τελικά είχαν πολύ δίκιο. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε συναισθηματικό μπλοκάρισμα, ευτυχώς έχω καλά φιλαράκια και μια μεγάλη βόλτα και
ένα μεζεδάκι με πολύ κουβέντα επαναφέρει την γαλήνη στην ψυχή μου.

Αυτό όμως δεν αποδείχτηκε πανάκεια όταν ο διαβήτης κατέλαβε το σώμα μου και κατά συνέπεια την ψυχή μου που πόνεσε. Τότε τα φιλαράκια δεν ήταν η καλύτερη παρέα για να ξορκίσω τον συγκεκριμένο καημό μου, θες γιατί δεν με καταλάβαιναν, θες γιατί και τα πολλά μεζεδάκια κόπηκαν, θες γιατί ακόμα και ο καλύτερος φίλος και σωστός ακροατής αν δεν μπορεί κάπου να ταυτιστεί με το πρόβλημα κουράζεται εύκολα και ενώ εγώ είχα την ανάγκη να πω τόσα πολλά για τον διαβήτη μου, η κουβέντα άλλαζε κάθε λίγο και ξαφνικά το θέμα απομακρυνόταν από το τραπέζι και έτσι και εγώ αποφάσιζα να πάω νωρίς σπίτι μου και να κάτσω μόνος μου.

Σιγά σιγά αποφάσισα και να σταματήσω να μιλώ για αυτό συνέχεια, έτσι μου είχε πει η παρέα μου, ότι δηλαδή να μην δίνω του διαβήτη τόση σημασία, να κάνω ότι τον αγνοώ γιατί κάποιοι είπαν ότι μπορεί να με αγνοήσει και αυτός και να με αφήσει ήσυχο. Πόσα τέτοια «μεταφυσικά στάδια» πέρασα.

Ξέρω με αγαπάνε οι φίλοι μου, δεν το έκαναν από κακό αλλά από άγνοια, όμως εγώ έπρεπε το πρωί να έχω κάτω από 120 ζάχαρο και δεν μπορούσα σε κανέναν πλέον να τον πάρω το πρωί τηλέφωνο, όπως καθημερινά κάναμε και να πω τα νέα μου γιατί τα δικά μου πρώτα πρωινά νέα ήταν με τι ζάχαρο ξύπναγα. Έμαθα πολύ καλά να μην ζαλίζω κανέναν, έμαθα εγώ και ο διαβήτης μου να είμαστε κρυφή σχέση μέχρι την καταπληκτική στιγμή που συνάντησα και ένα άλλο παιδί που είχε κρύψει και αυτός τον διαβήτη του στην τσάντα του και στην ψυχή του και έτσι βγαίναμε βόλτες, μεγάλες, μαζί, λιαζόμασταν και αγκαλιά σχεδόν μετράγαμε τα ζάχαρο μας ακόμα και μέσα στο σινεμά και χαμογελάγαμε. Ήταν οι πιο όμορφες φιλικές στιγμές, σιγά σιγά ξαναβρήκα την παρέα μου και έβαλα και τον καινούργιο φίλο μου μέσα και αισθανόμουν πολύ όμορφα που η παρέα μου είχε γίνει πιο «πολύχρωμη» και με χώραγε καλύτερα.

Αυτά τα είπα γιατί η σημερινή εκπομπή είναι αφιερωμένη σε μια όμορφη παρέα που την λέμε ομάδα και εκτός από τον Ευαγγελισμό, συναντιέται και αλληλεπιδρά θετικά στις ζωές εμάς τον νέων ανθρώπων με ζαχαρώδη διαβήτη και μας θυμίζει και μας προσκαλεί/προκαλεί να μην κρύβουμε τον διαβήτη ούτε στην τσάντα μας, ούτε στην ψυχή μας. Να ενωθούμε να δημιουργήσουμε ομάδες, δηλαδή κοινωνικούς χώρους
ελεύθερης έκφρασης και αυτό αποτελεί την καλύτερη και γλυκύτερη βοήθεια για να ισορροπήσουμε τα ζάχαρα μας.