Μια Όμορφη Υπογλυκαιμία

Χθες ήθελα να «την ρίξω» και σίγουρα λίγο κρασί παραπάνω θα βοηθούσε. Είχα φάει καλά πριν μια ώρα. Πήγα κρυφά στην τουαλέτα και έκανα μια μέτρηση, ήμουν γύρω στα 185.

Καλά είμαι σκέφτηκα δεν θα μου πέσει πολύ με ένα ακόμα ποτηράκι και βγήκα και παρήγγειλα και για τους δυο μας ακόμα από ένα. Γενικά δεν το κρύβω ότι έχω διαβήτη και ευτυχώς είμαι στις επάλξεις όταν χρειάζεται, δεν με έχει χτυπήσει εκεί κάτω, είναι όμως ξενέρωμα να μετριέσαι πάνω από δυο φορές μπροστά της στο δεύτερο ραντεβού και η νύχτα προβλέποντας ανεξάντλητη, πόσες φορές άραγε θα χρειαζόταν να μετρηθώ ακόμα;

Και το κρασί χωρίς φαγητό με άγχωνε. Να της μίλαγα καθαρά για το πρόβλημα; Αποκλείεται, κάτσε πρώτα να με λατρέψει και μετά οι πολύπλοκες αδυναμίες μου.

Τώρα στο μόλις δεύτερο ραντεβού μας, όλα πρέπει να είναι στο «ύψος τους».

Το μπαρ είχε μόνο ξηρούς καρπούς και ντρεπόμουν να τους φάω όλους και φυσικά ντρεπόμουν να ζητήσω κι άλλους. Γενικά εγώ και ο φίλος μου εκεί κάτω, πεινάγαμε για άλλα πράγματα όχι για υδατάνθρακα. Σκεφτόμουνα οι γυναίκες με διαβήτη τυπου1 θα πρέπει είναι πιο άνετες στο να δείξουν την αδυναμία του διαβήτη τους. Με σκέψεις, άγχος αλλά και πόθο είχε τελειώσει και το δεύτερο ποτήρι κρασί και έφερε η ίδια άλλο ένα ακόμη. Με θέλει σκέφτηκα, κάθεται εδώ μαζί μου, την βλέπω πως με κοιτάει, νιώθω ότι έχει λιώσει, εγώ όμως έχω αρχίσει και ιδρώνω, ο κάτω φίλος μου φαίνεται να εγκαταλείπει και ο ίδιος το αντικείμενο του πόθου, αναγκαστικά ξαναπάω τουαλέτα, μετριέμαι 85. Ο ρημάδις ο διαβήτης με το που χαλαρώνεις και πίνεις ένα ποτηράκι πέφτει και μαζί πέφτουν και η διάθεση και ο κάτω φίλος μου. Σκέφτηκα, δεν την βγάζω με 85 ζάχαρο και τρίτο ποτήρι κρασί. Πάω στο μπαρ παραγγέλνω μια κόκα κόλα πίνω λίγο και συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Με την κόκα κόλα θα ανέβαινε αλλά πραγματικά χρειάζομαι αληθινό φαί για να συνεχίσω και θέλω τόσο να συνεχίσω, με γοητεύει απίστευτα αλλά θέλω κανονικό υδατάνθρακα για να ξανανιώσω παρών.

Εσείς τι θα κάνατε; Θα το λέγατε; Θα βγάζατε κράκερ από την τσάντα;

Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα από την στιγμή, σχεδόν θα φιλιόμασταν πλέον, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, έχει ακουμπήσει πάνω μου, οι τελευταίες δυνάμεις του φίλου μου κάτω τον ξυπνάνε, νιώθω τα χείλια της στα δικά μου, νιώθω από πάνω την πανσέληνο να μας φέγγει, νιώθω ανασφάλεια και ευτυχία, συγκρατημένη. Σταματάω το φιλί, της χαμογελάω και της λέω να πάμε δίπλα να φάμε ένα σουβλάκι!”

Maria Cyber για το Glykouli.gr