Λεσβιακή ορατότητα

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Ότι είναι αόρατο δεν μπορεί να διεκδικεί! Είναι κάτι που κατάλαβα από πάρα πολύ μικρή. Από τότε, για να δημιουργήσω χώρο ύπαρξης, έπρεπε να είμαι πολύ loud. Κανένας δεν άκουγε μια σιωπηλή φωνή. Ακόμα και τώρα. Το τι κοστίζει αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Το ποσό δύναμη θέλει, το ποσό κούραση φέρνει. 

Για αυτό πάντα υποστήριζα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που επιθυμούσαμε να είναι out & proud ότι επιβάλλεται να δημιουργήσουμε χώρους in & safe αλλιώς πως τους ενδυναμώνεις; Εξού και η ανάγκη της δημιουργίας μιας κοινότητας. Των δικών μας χωρών.

Αν θες να καταργήσεις τις «ταμπέλες» πρέπει να τις ενισχύσεις τόσο που να μην έχουν νόημα. Αυτό το εξηγούσα κάθε φορά που το χιλιοειπωμένο επιχείρημα των δήθεν προοδευτικών που σου έλεγε «γιατί γκει bars; γιατί να λες ότι είσαι γκει; γιατί γκει περιοδικά, στέκια κλπ».

Γιατι ενδυναμώνουνε τον κόσμο μας και γιατί δίνουμε ορατότητα, για αυτό!

Έχουμε φτάσει αισίως στο 2022 με πολλά πράγματα από όλο αυτόν τον αγώνα να έχουν γίνει καλύτερα. Η γκει ορατότητα είναι δεδομένη πλέον, και η τρανς ορατότητα και η queer ορατότητα παλεύουμε σκληρά με όμορφα αποτελέσματα. Γυρνάω το κεφάλι πίσω και νιώθω ότι μια ορατότητα κάπου ξεχάσαμε στο πέρασμα μας. Την έχουμε αφήσει κάπου πετάμενη στα πλαγιά του μακρύ και δύσκολου δρόμου.

Ξέμεινε συνειδητά; Ξέμεινε κατά λάθος; Ξέμεινε γιατί άλλαξαν οι καιροί; Πάντως ξέμεινε. Και είναι η Λεσβιακή Ορατότητα ή μάλλον αορατότητα. Πάντα ήταν μικρότερης λάμψης από την γκει. Η γκει κουλτούρα είναι κάτι που με απογειώνει οι flamboyante κουινες είναι κάτι που μου παίρνει την ψυχή, το γκει χιούμορ,  η γκει μουσική, τα γκει αγόρια, οι εκφράσεις τους, η αποτύπωση του ερωτισμού τους, είναι μαγικά εξυψωτικά. Με συγκινούν απίστευτα.

Έχουν δημιουργήσει μια αναγνώριση, ένα ρεύμα. Σαν ένα καλλιτεχνικό μονοπάτι με strass! Σαν ένα ποτάμι με διακλαδώσεις που ποτίζει όλο το τοπίο με rainbow χρώματα. Με τόσο αγώνα, με τόσο κλάμα, με τόσο πόνο! Όμως είναι εδώ, με την νίκη που δεν σταματά να την κατακτά. Πόση οικειότητα, πόση χαρά, πόση ανακούφιση,  οι φιλενάδες μας! Φτιάχνω το αρχείο μου, το σκαλίζω και αναδεικνύεται μια λεσβιακή σκηνή των 90’ς , ξεχασμένη αλλά πολύτιμη. Παρατηρείς ότι υπάρχει μια έντονη παρουσία και κουλτούρα καθαρά λεσβιακή και μάλιστα αποδεικνύεται περίτρανα ότι αγκαλιάζει και ανακουφίζει την τρανς σκηνή που δεν χώραγέ βολικά στην γκέι κοινότητα, εκτός και αν ήταν drag queens, μέχρι εκεί.

Τα τρανς άτομα, βλέπεις από φωτογραφίες και βίντεο υλικό της εποχής, έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο στον λεσβιακό χώρο. Επίσης βλέπεις ότι στην μάχη για το aids και σε όλες τις κοινωνικές, δικαιωμάτων μάχες, βουτάγανε με ορμή οι λεσβίες και πρωτοστατούσαν και φρόντιζαν και πάλευαν σθεναρά, για κάθε σκοπό του κινήματος. Είναι αξιοσημείωτο όμως, να βλέπεις ψίχουλα καταγραφής αυτού του λεσβιακού χώρου μέσα από απειροελάχιστες κινηματογραφικές ταινίες, φωτογραφίες και αφηγήσεις, που ευτυχώς κάποιες έκαναν.

Ξαφνικά αποκαλύπτεται ότι η κοινότητα «ουπς κάτι ξέχασε», ξέχασε ότι υπήρχαμε, ξέχασε το πόσο προσφέραμε και έχει ξεχάσει ότι ακόμα υπάρχουμε, εμείς οι λεσβίες. Σου έρχεται μια αίσθηση ότι και μέσα στην κοινότητα συμβαίνει ότι συμβαίνει σε όλη την πατριαρχική κοινωνία. Θυμόμαστε το αντρικό όνομα και ξεχνάμε το γυναίκειο, γιατί πάντα μα πάντα, όπως ανέκαθεν έλεγαν οι φεμινίστριες «υπάρχει κάποιος πιο άγνωστος από τον άγνωστο στρατιώτη, η γυναίκα του», πάντα υπήρχαν και υπάρχουν γυναίκες λεσβίες σε κάθε, μα κάθε αγώνα, αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί, δεν έχουν καταγραφεί, δεν τις ξέρουμε!

Οι γυναίκες αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι ανέργου πληθυσμού παγκοσμίως, οπότε η οικονομική τους δύναμη μικρότερη, άρα είναι «λογικό» σε ένα καπιταλιστικό και άκρως πατριαρχικό τοπίο, η εκπροσώπηση μας να είναι ολοφάνερα υποδεέστερη. θα περίμενες όμως για το πιο ευάλωτο κομμάτι η κοινότητα να το υποστηρίζει, όπως ας πούμε το ακρώνυμο ΛΟΑΤΚΙ, το Λ(λέσβιες) μπαίνει μπροστά και αυτό ακριβώς ήταν το σκεπτικό, τότε.

Φτάνουμε όμως τώρα, το 2022 και βρισκόμαστε σε δυο τρομακτικές διαπιστώσεις: κοντεύει να καταργηθεί το Λ και οι ιδίες οι λεσβίες σαν ταυτότητα. Ανατριχιαστικό παράδειγμα, σε μεγάλο κινηματογραφικό lgbtqi film festival στην φόρμα υποβολής ταινιών, στις κατηγορίες πλέον δεν υπάρχει η κατηγορία lesbian και δεύτερον άκρως εξωφρενικό είναι ότι έχει δημιουργηθεί μια τέτοια επίθεση και τρομοκρατία που φαντάζει ότι σύντομα το «λέσβια» θα αποτελεί βρισιά, κάτι που θέλεις να αποποιηθείς και να αντικαταστήσεις με τον ορό queer.Σε μια κάποια υπερβολή είναι όπως τις εποχές που άνθρωποι φοβόντουσαν να πουν ότι είσαι είναι αριστεροί γιατί θα τους πήγαιναν στην Γιάρο.

Στην κλίμακα της (α)ορατότητας, στον πάτο που δέχεται όλο το από πάνω φορτίο, είναι τα τρανς αγόρια και χρησιμοποιώντας μια λαϊκή έκφραση, θα πω ότι είναι «γέννημα, θρέμμα» της λεσβιακής κοινότητας και ορατότητας.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Antivirus)